Zolang ik me kan herinneren verzamel ik plaatjes, knip afbeeldingen uit kranten, tijdschriften en boeken. Dozen, vele dozen vol inmiddels.
Van tijd tot tijd probeer ik alle plaatjes te sorteren, te ordenen. Ik haal de dozen leeg en maak stapeltjes, vele tientallen stapeltjes.
Natuur bij natuur, mensen bij mensen. Tuinbeeldjes, gebouwen, voedsel, Jezus, alles een eigen stapeltje. Na een paar uur loop ik vast en heb ik meer stapeltjes dan ruimte. Dan herinner ik me die zeppelin uit de stapel zwart-wit oorlog, die walvis uit de stapel dieren, nee stapel zee en die huilende Maria uit het stapeltje Eva. Om ruimte te maken, schuif ik alle stapels haastig op een hoop, pak een leeg doek en leg het begin van een verhaal voor me.
Drie plaatjes. Drie willekeurige afbeeldingen en ons hoofd maakt er een verhaal van. We kunnen niet anders, het gaat vanzelf en is vrijwel onmogelijk om dat niet te doen. Ik lees wat ik voor me zie en bedenk me dat er een bos bij moet, en waarschijnlijk heel veel kinderwagens ook. Ik heb ze net gezien, ze liggen ergens in die stapel.
Misschien een goed idee ze een keer te sorteren.
Zo begint een schilderij.
De plaatjes vormen een verhaal op het doek voor me.
Ik plak ze vast, verbind ze met verf, plaats de figuren in een ruimte.
Er ontstaat een drama. Een moment waarop er iets staat te gebeuren en ik voeg er steeds meer elementen aan toe tot het verhaal vastloopt. Het idee van het begin is een illustratie geworden, een afbeelding. Dan draai ik het schilderij om, onder wordt boven en na een tijdje beginnen mijn ogen in die ondersteboven hangende Maria een vaas te zien en een nieuw verhaal is geboren. Weer volg ik alle verhaallijnen tot het vastloopt en draai het schilderij opnieuw een slag om, een zijkant wordt nu onder, of boven. Gedurende enkele weken herhaalt dit process zich tot alle verhalen zijn verdwenen. Er is zoveel over elkaar heen geplakt en geschilderd dat niets meer is wat het lijkt. Nu weet ik niet meer wat te doen en ga ik zitten en kijk. Kantel het schilderij en kijk.
Wacht en kijk. Ik weet dat het vanzelf komt, ik hoef niet iets te doen.
Dagen zit ik zo op een paar meter afstand, bril op en af omdat je onscherp soms beter ziet. En dan het geduld beloond komt er een titel in mijn hoofd en zie ik dat er maar één boven en één onder is.
Dan kan ik aan het werk als schilder; focus bepalen, licht en schaduw, verdwijnpunt, voor en achtergrond, de beweging zien, accenten plaatsen en afwerken. Jaartal, titel en naam achterop en klaar.