In een tijdschrift vind ik een foto van een kast, een museumkast vol urnen, pijlpunten en haarspelden uit een ver verleden. De kast raakt me, zo zorgvuldig ingericht en voorzien van handgeschreven bordjes met uitleg. Ooit gemaakt om het verleden niet te vergeten, levend te houden, en nu zelf verleden geworden. Een vergeetkast.
Ik denk aan de kast achter in het aardrijkskundelokaal op mijn middelbare school, waar ik de potjes aarde uit Tanzania stiekem verwisselde voor potjes hondenpoep en zandbakzand.
De kast wordt een nieuw schilderij, maar zo saai als de kast zelf is, zo saai wordt het schilderij. Waarom ben ik dit aan het maken?
Even overweeg ik om er een soort stamboom, niet-vergeetkast van te maken voor mijn -steeds meer- vergetende vader met de namen van zijn familie en vrienden op de handgeschreven bordjes, maar ik ben bang dat het hem alleen maar meer gaat verwarren. En bovendien te betekenisvol, te duidend, terwijl de kracht van de kast juist het omgekeerde is. Ik schilder maar door, de kast gaat steeds meer op de foto lijken. Totdat ik, net als tijdens de aardrijkskundeles, iets in de kast stop wat er niet thuis hoort.
En dan begint het, de kast wordt een verzameling van mijn verleden. Het speelgoed waar ik als kind mee speelde, mijn jeugdhelden, verbazingwekkende plaatjes en meer, steeds meer. En nu de kast vol is, en er niets meer bij past op de geschilderde planken zie ik dat mijn verleden ook het verleden van mijn vader is. Dat mijn jeugdhelden uit mijn vaders boekenkast komen en het speelgoed uit zijn verzameling, waar ik als kind eigenlijk niet mee mocht spelen.
